Het is al even geleden dat ik nog iets gepost heb. Voornamelijk omdat stage een routine geworden is, waar ik zeker niet droevig om ben! Maar ook omdat ik meer met mijn gedachten in vakantie ben. Binnen zeven dagen is het zover en kan ik mijn bucketlist verder afwerken. Alle onderlijnde activiteiten heb ik kunnen schrappen! Dit is de stand van zaken:
* Bungeejumpen
* Skydiven - Gepland 17 april
* Nachtzwemmen
* Op strand slapen
* Zwarte kerk bezoeken
* Duiken
* Dolfijnen, haaien, walvissen/orka's spotten
* Paragliden
* Ziplinen
* Sandboarden - Stond gepland op 2 april, maar de hitte was niet te verdragen.
* Quad rijden
* Vissen
* Golfen
* Surfen - 3 jaar geleden!
* Buiten slapen
De heimwee is nog steeds aanwezig, maar als ik aan bovenstaande lijst kan werken wordt het allemaal veel gemakkelijker! Daarnaast vertrek ik bijna op vakantie en zal de tijd vliegen. Ik kijk er naar uit!
maandag 3 april 2017
maandag 20 maart 2017
Enkele sfeerbeelden van de afgelopen twee maanden
Aangezien mijn vorig bericht vrij emotioneel was, houd ik mijn nieuw blogbericht luchtig. Geniet van enkele sfeerbeelden op stage en in de weekends.
Avontuur schuilt achter elke hoek, zipline, wandeling, waterval of bungeejump...
Julie op bezoek! Met Peter en Daphne naar de kerk geweest. Ofja, ... Naar een koffiebar/concert waar ze over God spreken? Ik heb geen woorden voor deze ervaring..
Meer moet kunst niet zijn...
Het wordt een gewoonte zo in de koffer zitten...
Toch maar eens onze rugbyvrienden supporteren!
Ja ja, wij zijn bevriend met enkelen van the Southern Kings.
Safaritje meegepikt! Bewijs dat we erg dicht kwamen...
Als we wandelen mogen we ook rusten, zitten en poseren...
Voor mijn negende verjaardagsfeest had ons mama activiteiten voorbereid.
Marshmallows eten met je handen op de rug was er eentje van. Wat een nostalgie!
Bij deze mama, de kinderen vonden het ook geweldig!
Vijf maanden oude M.
Avontuur schuilt achter elke hoek, zipline, wandeling, waterval of bungeejump...
woensdag 15 maart 2017
Social work sucks
Het is in Zuid-Afrika de gewoonte om elkaar te begroeten met 'Hello, how are you?' en uit beleefdheid reageert de andere met 'I'm fine thanks and you?'. Maar wat als ik even gewoon niet 'fine' ben? Wat als je al de hele dag het onrecht van kleine kindjes moet ondergaan? Wat als je gewoon wilt roepen omdat je voor de rest machteloos bent en dat de enige manier is om een beetje controle over je emoties te voelen? Wat als je al deze gevoelens kwijt wilt bij de mensen waarvan je houdt, maar dat zij 9000 kilometer verder zitten? 'Social work sucks he.' Dit was het antwoord van Catherine nadat de tranen uit mijn ogen bleven vloeien. Ik kon niet meer en ik moet het even allemaal van mij afschrijven.
Mijn werkdag begon om 7u45 met het regelen van ziekenhuisbezoeken en het contacteren van een sociaal werkster die beloofd had om vorige vrijdag L. te komen halen. Heel hectisch allemaal want meteen om 8u15 werd ik in een 'free clinic' verwacht. Uiteindelijk kreeg ik de sociaal werkster aan de lijn om 8u10 en ze ging L. voor 14u komen halen. Met weinig hoop sluit ik het gesprek af, wetende dat ze ons, maar voornamelijk L., al vaker in de steek gelaten heeft.
We racen naar de 'kliniek' en Kirsten zet mij daar af met M. Een vijf maanden oude baby dat heel wat te verduren gekregen heeft in haar korte tijd hier op aarde. Ze woonde samen met haar mama, zes broers en zussen en 12 anderen in een huisje met twee kamers. In dat kleine huisje werd er drugs verkocht, had iedereen tuberculose en was er sprake van veel geweld tussen bendes. De reden voor ons bezoek aan de 'kliniek' was om nieuwe medicatie voor haar tuberculose te vragen. Ik zat nog maar net en M. begon te huilen. Na veel jaren babysitervaring weet ik dat er verschillende dingen zijn die ik eerst moet bekijken. Ik test haar zoek- en hapreflex en dit maakte mij duidelijk dat ze honger had. Meteen geef ik haar een flesje en dit kalmeerde haar. Nog geen tien minuten later begon ze weer te huilen. Ik controleerde haar pamper, suste haar, probeerde haar een boertje te laten, ... Geen van deze basisnoden moesten vervuld worden. Ze begon te schreeuwen en kon moeilijk ademen. Uiteraard begonnen alle moeders op de kinderafdeling zich te bekommeren over M. Gelukkig was een oplettende mama stiekem tegen de verpleegster gaan zeggen dat ze zich zorgen maakt om de gezondheid van de baby en dat ze mij moest voorlaten. Met een rood hoofd steek ik dan ook 50 mensen voorbij die al van 7u 's ochtends, of zelf vroeger, zitten te wachten. M. wordt gewogen, onderzocht en haar ademhalingsfrequentie wordt gemeten. Ze ademde 82 keer per minuut of met andere woorden dubbel zo snel. Langs de buitenkant heb ik alles professioneel afgehandeld, de medicatie geregeld en het ziekenhuisbezoek afgerond. Vanbinnen kon ik alleen maar denken: 'Alsjeblieft, blijf ademen. Alsjeblieft, blijf ademen.'. Na het ziekenhuisbezoek heb ik M. in de handen gelegd van een kinderverzorgster en ben ik naar de bureau gegaan om het werk verder te zetten. Dit heb ik vijf minuten volgehouden. Ik kon niet meer. Ik snel mij naar huis en stort volledig in. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo een doodsangsten heb uitgestaan. De tranen staan mij weer in de ogen als ik er aan denk. Ik heb nog niet eens kinderen... Hoe emotioneel moet deze job dan zijn voor een moeder?
Na de middag hadden we weer een afspraak bij de dokter. Dit keer voor twee kinderen. De kinderverzorgsters maakten zich zorgen over S., het meisje van drie jaar dat zo ondervoed was, dat ze niet eens op de grafiek van de groei en gewichtscurve kwam. Ze vermoeden dat er sprake was van seksueel misbruik, dus werd dit onderzocht. Ik hoopte echt dat we met goed nieuws konden terug keren. Jammer genoeg is dit niet het geval.
Daarnaast moesten we voor H. een vierde test doen op tuberculose. De vorige drie waren tuberculose-suggestive, maar niet uitsluitend. Er moest dus slijm uit zijn neus gehaald worden met een buisje. Dit was echt erg. We moesten echt vechten met H. en hem in bedwang houden. Dit is niet mijn normale manier van omgaan met kinderen, dus ik vond dit echt erg. Voornamelijk omdat ik hem niet kon uitleggen. Wij weten dat het voor zijn toekomst is en dat het is om beter te worden, maar leg dit maar eens uit aan een tweejarige... Hij was echt boos op mij, maar langs de andere kant zocht hij troost bij mij. Bij wie kan hij het anders zoeken in een kamer vol onbekenden? Als laatste was ik toch een beetje geshockeerd door wat de verpleegster zei. Ze legde alles uit en zei dat ze een masker ging dragen. Al lachend vertelde ze mij dat ik er geen nodig ging hebben aangezien ik toch al lang besmet was. Met andere woorden vertelde ze met een lach op haar gezicht dat als deze test uitwijst dat H. tuberculose heeft, ik dat ook heb.
Wat een dinsdag... Beste lezers van mijn blog. Ja wij doen hier heel leuke dingen. Ja, wij ontdekken de wereld. Ja, wij genieten van het mooie weer. Ja, wij amuseren ons te pletter. Ja, wij maken heel wat zalig avonturen mee en verleggen onze grenzen. Maar soms, heel soms, wordt het ons te veel.
Mijn werkdag begon om 7u45 met het regelen van ziekenhuisbezoeken en het contacteren van een sociaal werkster die beloofd had om vorige vrijdag L. te komen halen. Heel hectisch allemaal want meteen om 8u15 werd ik in een 'free clinic' verwacht. Uiteindelijk kreeg ik de sociaal werkster aan de lijn om 8u10 en ze ging L. voor 14u komen halen. Met weinig hoop sluit ik het gesprek af, wetende dat ze ons, maar voornamelijk L., al vaker in de steek gelaten heeft.
We racen naar de 'kliniek' en Kirsten zet mij daar af met M. Een vijf maanden oude baby dat heel wat te verduren gekregen heeft in haar korte tijd hier op aarde. Ze woonde samen met haar mama, zes broers en zussen en 12 anderen in een huisje met twee kamers. In dat kleine huisje werd er drugs verkocht, had iedereen tuberculose en was er sprake van veel geweld tussen bendes. De reden voor ons bezoek aan de 'kliniek' was om nieuwe medicatie voor haar tuberculose te vragen. Ik zat nog maar net en M. begon te huilen. Na veel jaren babysitervaring weet ik dat er verschillende dingen zijn die ik eerst moet bekijken. Ik test haar zoek- en hapreflex en dit maakte mij duidelijk dat ze honger had. Meteen geef ik haar een flesje en dit kalmeerde haar. Nog geen tien minuten later begon ze weer te huilen. Ik controleerde haar pamper, suste haar, probeerde haar een boertje te laten, ... Geen van deze basisnoden moesten vervuld worden. Ze begon te schreeuwen en kon moeilijk ademen. Uiteraard begonnen alle moeders op de kinderafdeling zich te bekommeren over M. Gelukkig was een oplettende mama stiekem tegen de verpleegster gaan zeggen dat ze zich zorgen maakt om de gezondheid van de baby en dat ze mij moest voorlaten. Met een rood hoofd steek ik dan ook 50 mensen voorbij die al van 7u 's ochtends, of zelf vroeger, zitten te wachten. M. wordt gewogen, onderzocht en haar ademhalingsfrequentie wordt gemeten. Ze ademde 82 keer per minuut of met andere woorden dubbel zo snel. Langs de buitenkant heb ik alles professioneel afgehandeld, de medicatie geregeld en het ziekenhuisbezoek afgerond. Vanbinnen kon ik alleen maar denken: 'Alsjeblieft, blijf ademen. Alsjeblieft, blijf ademen.'. Na het ziekenhuisbezoek heb ik M. in de handen gelegd van een kinderverzorgster en ben ik naar de bureau gegaan om het werk verder te zetten. Dit heb ik vijf minuten volgehouden. Ik kon niet meer. Ik snel mij naar huis en stort volledig in. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik zo een doodsangsten heb uitgestaan. De tranen staan mij weer in de ogen als ik er aan denk. Ik heb nog niet eens kinderen... Hoe emotioneel moet deze job dan zijn voor een moeder?
Na de middag hadden we weer een afspraak bij de dokter. Dit keer voor twee kinderen. De kinderverzorgsters maakten zich zorgen over S., het meisje van drie jaar dat zo ondervoed was, dat ze niet eens op de grafiek van de groei en gewichtscurve kwam. Ze vermoeden dat er sprake was van seksueel misbruik, dus werd dit onderzocht. Ik hoopte echt dat we met goed nieuws konden terug keren. Jammer genoeg is dit niet het geval.
Daarnaast moesten we voor H. een vierde test doen op tuberculose. De vorige drie waren tuberculose-suggestive, maar niet uitsluitend. Er moest dus slijm uit zijn neus gehaald worden met een buisje. Dit was echt erg. We moesten echt vechten met H. en hem in bedwang houden. Dit is niet mijn normale manier van omgaan met kinderen, dus ik vond dit echt erg. Voornamelijk omdat ik hem niet kon uitleggen. Wij weten dat het voor zijn toekomst is en dat het is om beter te worden, maar leg dit maar eens uit aan een tweejarige... Hij was echt boos op mij, maar langs de andere kant zocht hij troost bij mij. Bij wie kan hij het anders zoeken in een kamer vol onbekenden? Als laatste was ik toch een beetje geshockeerd door wat de verpleegster zei. Ze legde alles uit en zei dat ze een masker ging dragen. Al lachend vertelde ze mij dat ik er geen nodig ging hebben aangezien ik toch al lang besmet was. Met andere woorden vertelde ze met een lach op haar gezicht dat als deze test uitwijst dat H. tuberculose heeft, ik dat ook heb.
Wat een dinsdag... Beste lezers van mijn blog. Ja wij doen hier heel leuke dingen. Ja, wij ontdekken de wereld. Ja, wij genieten van het mooie weer. Ja, wij amuseren ons te pletter. Ja, wij maken heel wat zalig avonturen mee en verleggen onze grenzen. Maar soms, heel soms, wordt het ons te veel.
dinsdag 7 maart 2017
En zo snel kan alles veranderen...
'I hate mondays' zijn niet erg toepasselijk hier in Zuid-Afrika. Ons leven kan slechter (of ja kouder!). Toch werd deze maandag alles op zijn kop gezet. Ik kreeg te horen dat vier kinderen die onder mijn toezicht staan vrijdag vertrekken. Dit gebeurde zonder enige aanleiding, waardoor ik best verbaasd was. Om de kinderen voor te bereiden heeft Catherine voor L. een bezoek met zijn tante geregeld die de pleegzorg op zich neemt. Na vier jaar in Zanethemba te verblijven gaat hij naar een onbekende tante. Dit is weer een situatie waarin wij machteloos staan. Hoewel we het goed vinden dat hij terugkeert naar familie, vragen we ons toch af waar deze tante de hele tijd geweest is. Om de andere drie voor te bereiden heb ik een bezoek geregeld in EP's Childrens home. Dinsdagochtend om 9u30. De kinderen werden vanochtend erg onrustig en riepen dat ze met mensen wouden gooien. Ik heb mij op de grond met hun gezet en eventjes gebabbeld. Het was duidelijk dat het te lang duurde en dat ze de kinderverzorgsters niet zomaar wouden achterlaten. Om die reden hebben ze besloten om een brief te schrijven en te versieren.
Niet veel later was het dan zo ver. We deden de ronde in EP's Childrens home en de ooh zo luidruchtige kinderen waren plots erg stil. Het doet wat met je.. De directrice zei: 'Jammer toch dat deze lieve en schattige kinderen al zo veel meegemaakt hebben op hun leeftijd. Maar zij krijgen tenminste een kans. Alleen die gedachte houdt me sterk.' Toen kreeg ik toch even een krop in mijn keel. Deze meisjes maken deel uit van mijn koor in Zanethemba. Met wie moet ik nu Justin Bieber liedjes zingen? Wat ga ik deze schatten van patatten toch missen!
Niet veel later was het dan zo ver. We deden de ronde in EP's Childrens home en de ooh zo luidruchtige kinderen waren plots erg stil. Het doet wat met je.. De directrice zei: 'Jammer toch dat deze lieve en schattige kinderen al zo veel meegemaakt hebben op hun leeftijd. Maar zij krijgen tenminste een kans. Alleen die gedachte houdt me sterk.' Toen kreeg ik toch even een krop in mijn keel. Deze meisjes maken deel uit van mijn koor in Zanethemba. Met wie moet ik nu Justin Bieber liedjes zingen? Wat ga ik deze schatten van patatten toch missen!
woensdag 1 maart 2017
Vijf weken verder
Vijf weken in Zuid-Afrika, alleen in een gastgezin, begint zijn tol te eisen. De heimwee slaat toe, de nood aan een knuffel van de mama of de papa wordt groter en het gemis naar het impulsief afspreken met vriendjes en vriendinnetjes wordt steeds pijnlijker. 'Het is maar tijdelijk.', 'Denk aan de kinderen.', 'Het is oke om je slecht te voelen.' en 'We missen jou ook enorm.' waren enkele antwoorden van mijn wekelijkse Skypesessies. Na deze wijze woorden houd ik het hoofd hoog, verzamel ik alle moed en ga ik recht op mijn doel af!
Dit weekend bungeejumpen van de hoogste brug in Afrika, water tubing en ziplining in Tsitsikamma. Even wat afleiding zal iedereen goed doen!
Dit weekend bungeejumpen van de hoogste brug in Afrika, water tubing en ziplining in Tsitsikamma. Even wat afleiding zal iedereen goed doen!
Eindelijk een beetje rust
Het is gek hoe vorige week zo rustig aanvoelde. Ik weet niet of het komt door een verminderde caseload of door gewenning. Dit is mijn week in het kort:
Maandag
Vorige vrijdag kregen we een telefoontje dat er drie nieuwe kinderen geplaatst gingen worden bij ons. Later op die dag werden we opnieuw gebeld met te zeggen dat er maar twee kinderen komen aangezien een kindje terug ontvoerd is door zijn moeder. Blijkbaar is dit niets ongewoon. We vroegen hoe dit mogelijk was en de sociaal werkster vertelde ons dat ze hem had laten spelen met kinderen zonder toezicht en dat het gewoon gebeurd is. Maandag belden we haar voor een update en haar antwoord was verbazingwekkend: 'Ik werk niet in het weekend.' Eerst was ik sprakeloos, maar daarna moest ik lachen met de ludieke reactie van de sociaal werkster. Een kind dat jouw verantwoordelijkheid is, wordt ontvoerd en net op dat moment besluit jij werk en privé zeer gescheiden te houden. Duimpje omhoog voor deze professionaliteit! Voor alle duidelijkheid. Mijn laatste zin moet met overdreven veel sarcasme gelezen worden. Op zo een moment kan ik begrijpen waarom mensen zo gelovig zijn. De keren dat ik gebeden heb voor een goede afloop of een geëngageerde sociaal werkster is de laatste maand ontelbaar geworden.
De twee andere kinderen zijn wel bij ons geplaatst. Dit was zo zielig. Ze waren mager, klein, vuil en nat van lichaamssappen die niet te onderscheiden vielen. De stank was niet te houden. Het meisje was helemaal getraumatiseerd door de plaatsing. Hoe erg een thuissituatie ook mag zijn, kinderen zijn en blijven hun ouders trouw. Het is raar hoe dit mogelijk is ongeacht hoe ze behandeld werden.
Ander nieuws is dat de onbereikbare sociaal werkster van de twee meisjes plots in Zanethemba stond. Ze had groot nieuws! De zussen, waar ik eerder over sprak, gaan terug naar hun ouders! Catherine en ik waren met verstomming geslagen. We konden niet geloven dat ze dit besloten had na 1 bezoek met de moeder. Maar goed, nu was de case volledig uit onze handen en de kinderen gaan tenminste niet naar een jongerentehuis. Uiteindelijk beschouwen we het toch als een overwinning.
Dinsdag en woensdag
Dit waren echt rustige dagen. Ik heb seksuele voorlichting voorbereid en gegeven. Dit was echter gênanter voor mij dan voor de veertienjarige waardoor ik er niet te diep op wil ingaan. Het enige wat voor mij erg ongemakkelijk was, was het feit dat er twee visies zijn op seks in Zuid-Afrika. Ofwel wacht je tot je de liefde van je leven gevonden hebt en getrouwd bent. Ofwel heb je kinderen met een man en besluit de man daarna pas of je wel een goede vrouw bent of niet. Toen ik dat meisje met een Belgische visie moest overtuigen om te wachten, had ik best een raar gevoel. Gelukkig zei ze meteen dat ze geen kinderen wou en dat ze sowieso ging wachten tot ze getrouwd was. Ik zuchtte van opluchting en ging verder met mijn uitleg over de gevolgen van onveilig seks. Daarnaast heb ik nog individuele gesprekken gehad met de vader van de twee zussen en drie andere kinderen die geplaatst zijn, ziekenhuisbezoeken gehad, ...
Donderdag
Vandaag hebben we 5 (!) uren doorgebracht in de rechtbank voor een case waar Catherine normaal gezien zou moeten getuigen. De zaak kwam voor om 10u, maar wegens een overboeking van de rechtszalen hebben we drie uur gewacht eer een zaal vrijkwam. Uiteindelijk heeft de rechtszaak twee uren geduurd. De vader van een vijfjarig jongetje wilt niet dat het kind geadopteerd wordt of in een pleeggezin belandt die hij niet gekozen heeft. Deze jongen is doof en blind aan één oog. Het lijkt vrij normaal dat een vader vecht voor zijn kind. In een normale situatie zou ik dan ook medelijden hebben met de vader. Zeker omdat hij wegens geldgebrek zichzelf moet verdedigen en het Pro Deo kantoor hem geen advocaat wilt toewijzen. En dan nu het achtergrondverhaal ... Niet alleen liet de vader zijn kinderen alleen, was hij dagenlang onder invloed van drank en mishandelde hij het kind in kwestie door zijn beperkingen. Daarnaast is de jongen een jaar geplaatst geweest in een pleeggezin die de vader had aangeraden. Resultaat: Het kindje werd aan zijn lot overgelaten en de pleegzorguitkering werd verdeeld tussen de vader en het gezin. Het is soms onbegrijpbaar wat er in mensen hun hoofd omgaat...
Vrijdag
De twee zussen mogen vandaag naar huis! Na lang wachten in de rechtbank was het een weerzien met gemengde gevoelens. De meisjes waren opgelucht dat ze eindelijk terug naar hun ouders mochten! Langs de andere kant betekende dat ook dat ze weer in een 'shack', een hutje gemaakt met afval, moesten leven zonder de luxe, het eten, de liefde van Zanethemba. Bij het kleinste meisje zijn dan ook tranen gevallen. Wij kunnen nu alleen maar hopen dat ze nu beter af zijn.
Weekend
Zon, zee, strand, wijntje, cocktail, wandeling, safari en de prachtigste sterrenhemel. Kort en bondig de inhoud van mijn weekend. Even uitgewaaid en weer klaar voor een nieuwe week!
Maandag
Vorige vrijdag kregen we een telefoontje dat er drie nieuwe kinderen geplaatst gingen worden bij ons. Later op die dag werden we opnieuw gebeld met te zeggen dat er maar twee kinderen komen aangezien een kindje terug ontvoerd is door zijn moeder. Blijkbaar is dit niets ongewoon. We vroegen hoe dit mogelijk was en de sociaal werkster vertelde ons dat ze hem had laten spelen met kinderen zonder toezicht en dat het gewoon gebeurd is. Maandag belden we haar voor een update en haar antwoord was verbazingwekkend: 'Ik werk niet in het weekend.' Eerst was ik sprakeloos, maar daarna moest ik lachen met de ludieke reactie van de sociaal werkster. Een kind dat jouw verantwoordelijkheid is, wordt ontvoerd en net op dat moment besluit jij werk en privé zeer gescheiden te houden. Duimpje omhoog voor deze professionaliteit! Voor alle duidelijkheid. Mijn laatste zin moet met overdreven veel sarcasme gelezen worden. Op zo een moment kan ik begrijpen waarom mensen zo gelovig zijn. De keren dat ik gebeden heb voor een goede afloop of een geëngageerde sociaal werkster is de laatste maand ontelbaar geworden.
De twee andere kinderen zijn wel bij ons geplaatst. Dit was zo zielig. Ze waren mager, klein, vuil en nat van lichaamssappen die niet te onderscheiden vielen. De stank was niet te houden. Het meisje was helemaal getraumatiseerd door de plaatsing. Hoe erg een thuissituatie ook mag zijn, kinderen zijn en blijven hun ouders trouw. Het is raar hoe dit mogelijk is ongeacht hoe ze behandeld werden.
Ander nieuws is dat de onbereikbare sociaal werkster van de twee meisjes plots in Zanethemba stond. Ze had groot nieuws! De zussen, waar ik eerder over sprak, gaan terug naar hun ouders! Catherine en ik waren met verstomming geslagen. We konden niet geloven dat ze dit besloten had na 1 bezoek met de moeder. Maar goed, nu was de case volledig uit onze handen en de kinderen gaan tenminste niet naar een jongerentehuis. Uiteindelijk beschouwen we het toch als een overwinning.
Dinsdag en woensdag
Dit waren echt rustige dagen. Ik heb seksuele voorlichting voorbereid en gegeven. Dit was echter gênanter voor mij dan voor de veertienjarige waardoor ik er niet te diep op wil ingaan. Het enige wat voor mij erg ongemakkelijk was, was het feit dat er twee visies zijn op seks in Zuid-Afrika. Ofwel wacht je tot je de liefde van je leven gevonden hebt en getrouwd bent. Ofwel heb je kinderen met een man en besluit de man daarna pas of je wel een goede vrouw bent of niet. Toen ik dat meisje met een Belgische visie moest overtuigen om te wachten, had ik best een raar gevoel. Gelukkig zei ze meteen dat ze geen kinderen wou en dat ze sowieso ging wachten tot ze getrouwd was. Ik zuchtte van opluchting en ging verder met mijn uitleg over de gevolgen van onveilig seks. Daarnaast heb ik nog individuele gesprekken gehad met de vader van de twee zussen en drie andere kinderen die geplaatst zijn, ziekenhuisbezoeken gehad, ...
Donderdag
Vandaag hebben we 5 (!) uren doorgebracht in de rechtbank voor een case waar Catherine normaal gezien zou moeten getuigen. De zaak kwam voor om 10u, maar wegens een overboeking van de rechtszalen hebben we drie uur gewacht eer een zaal vrijkwam. Uiteindelijk heeft de rechtszaak twee uren geduurd. De vader van een vijfjarig jongetje wilt niet dat het kind geadopteerd wordt of in een pleeggezin belandt die hij niet gekozen heeft. Deze jongen is doof en blind aan één oog. Het lijkt vrij normaal dat een vader vecht voor zijn kind. In een normale situatie zou ik dan ook medelijden hebben met de vader. Zeker omdat hij wegens geldgebrek zichzelf moet verdedigen en het Pro Deo kantoor hem geen advocaat wilt toewijzen. En dan nu het achtergrondverhaal ... Niet alleen liet de vader zijn kinderen alleen, was hij dagenlang onder invloed van drank en mishandelde hij het kind in kwestie door zijn beperkingen. Daarnaast is de jongen een jaar geplaatst geweest in een pleeggezin die de vader had aangeraden. Resultaat: Het kindje werd aan zijn lot overgelaten en de pleegzorguitkering werd verdeeld tussen de vader en het gezin. Het is soms onbegrijpbaar wat er in mensen hun hoofd omgaat...
Vrijdag
De twee zussen mogen vandaag naar huis! Na lang wachten in de rechtbank was het een weerzien met gemengde gevoelens. De meisjes waren opgelucht dat ze eindelijk terug naar hun ouders mochten! Langs de andere kant betekende dat ook dat ze weer in een 'shack', een hutje gemaakt met afval, moesten leven zonder de luxe, het eten, de liefde van Zanethemba. Bij het kleinste meisje zijn dan ook tranen gevallen. Wij kunnen nu alleen maar hopen dat ze nu beter af zijn.
Weekend
Zon, zee, strand, wijntje, cocktail, wandeling, safari en de prachtigste sterrenhemel. Kort en bondig de inhoud van mijn weekend. Even uitgewaaid en weer klaar voor een nieuwe week!
woensdag 15 februari 2017
What a week
Maandag had ik een afspraak met de sociaal werkster verantwoordelijk voor de twee zussen waar ik over sprak in een eerder blogbericht. De vrouw heeft niets van zich laten weten en is ook niet komen opdagen. Jammer maar helaas. Dinsdag heb ik haar eens opgebeld. Blijkbaar had ze geen auto om tot bij ons te komen. (Beste sociaal werkster, bedankt om ons hiervan op de hoogte te brengen!). Dan heb ik maar een update gevraagd over de case. Dit was haar antwoord: 'Na een grondig onderzoek heb ik besloten om de kinderen toch te plaatsen.' Ik was verbijsterd. Hoezo? Waarom? Wanneer dan? Het antwoord dat ik op al deze vragen kreeg was simpelweg: 'Na grondig onderzoek is het mijn professionele opinie dat dat de beste oplossing is.' Meteen bood ik haar een weerwoord. Heb je onderzoek gedaan naar het potentiële pleeggezin? 'Ja hoor' antwoordde ze. 'Ze zijn niet bereid om haar op te vangen.' Toen ik zei dat ik ze zelf gebeld had, gaf ze eerlijk toe niet met het gezin gesproken te hebben. Wel heeft ze contact gehad met de grootmoeder. (Je weet wel... De grootmoeder die deel uitmaakte van de mishandeling.) Daarnaast uitte ze haar bezorgdheid, in haar professionele opinie, over de tussenkomst van de moeder. Toen ik zei dat de biologische moeder de dag ervoor nog op bezoek geweest is en dat dit vlot verlopen is en dus haar zorgen onterecht waren, wist ze geen beter antwoord dan dat dit haar beslissing was in haar professionele opinie. Blijkbaar wilt ze me toch duidelijk maken wie hier de professional is en met andere woorden dus wie bovenaan de hiërarchie staat. Ik heb het gesprek dan maar professioneel afgesloten met een afspraak voor vrijdag te regelen. Catherine belt de magistraat en zij weet ons te vertellen dat de sociaal werkster wel degelijk met iedereen aan tafel gezeten heeft. Het is duidelijk dat de sociaal werkster gelogen heeft tegen de magistraat net zoals ze eerder bij mij geprobeerd had. De tranen stonden mij in de ogen. Ik was machteloos, verslagen, ... Er is officieel niets meer dat ik kan doen om de zussen bij elkaar te houden of om de zussen in een gezin te laten opgroeien. Niet veel later kwam Catherine, mijn stagebegeleidster, binnen. Ze is even verslagen als ik en wordt boos. Het is niet eerlijk wat ze deze kinderen aandoet. Ze heeft zelfs geen idee hoe de meisjes zijn of hoe ze er uit zien... We besluiten het te vertellen aan het veertienjarig meisje. Met een bang hartje halen we haar van school af en vragen we dat ze in het bureau komt. We vertellen haar het slechte nieuws. Ze verstijft. Er komt geen woord uit en ze geeft geen kik. We proberen op haar in te praten, maar geen resultaat. We proberen haar duidelijk te maken dat ze het recht heeft om gehoord te worden, dat ze zich moet uiten, maar voornamelijk dat wij er zijn om haar te helpen. We willen dat ze weet dat ze er niet alleen voor staat. Ik had op een bepaald moment het gevoel dat ze ons zelfs niet meer hoorde of dat ze niet meer in staat was om te bewegen. 'Wil je even alleen zijn?' vroegen we. Ze knikte, stond recht en ging naar haar kamer. Dat was mijn breekpunt. Ik ben beginnen huilen. Ik wou roepen, tieren, boos worden, ... wetende dat dit niets uitmaakt, ben ik blijven huilen. Dit is niet eerlijk. Haar reactie was hartverscheurend. Er is officieel niets meer dat we kunnen doen. Op zo een machteloos moment vraag ik me af waarom ik sociaal werk studeer. Is dit wat mijn job inhoudt? Catherine troost me met de volgende woorden: 'Als wij niet betrokken zijn en niet vechten voor kinderen zoals zij wie doet het dan wel?' Ze heeft gelijk... Ik stort mij op het werk. Af en toe ga ik kijken hoe het gaat, maar ze ligt in haar bed en geeft geen krimp. Catherine laat haar weten dat we vertrekken, maar dat ze altijd welkom is om langs te komen ongeacht het uur.
De dag erna zijn we haar van school gaan halen. Catherine had mij gevraagd om haar psychosociale begeleiding te geven. Alleen ... Ik? Alleen? Hoezo? Kan ik dit wel? Respecteert ze mij wel? Wat als ze mij niet leuk vindt? Wat als ik domme dingen zeg? Met een quote uit de bijbel krijgt Catherine mij weer gekalmeerd: 'Let no one look down on you because you are young, but set an example for the believers in speech, in conduct, in love, in faith and in purity.' Ik begreep meteen wat ze bedoelde. Als ze zegt laat niemand op je neerkijken door je leeftijd, bedoelt ze hiermee dat ik niet zo hard mag zijn voor mezelf. Ze gaat verder en verduidelijkt: 'Meid, zegt ze, je hebt zo veel levenservaring. Je hebt je studies, je reizen, je wereldkennis, maar voornamelijk je open karakter. Dit lukt je wel.' We spreken af dat ik met haar een ijsje ga eten. Dit was de meest relaxte psychosociale begeleiding die ik ooit toegepast heb zonder spel en wat is ze toch intelligent voor een tiener. We praten over haar leven, maar ook over de mijne zonder in detail te treden. Op een of andere manier vond ik vandaag de ideale balans tussen afstand en nabijheid, tussen professionaliteit en humaniteit, maar voornamelijk tussen wie ik ben en de sociaal werker in mij. Wat een ervaring. Ze heeft verschillende dingen blootgegeven die anderen niet wisten. Dit voelde voor mij echt aan als een eer. Ik bedank haar dat ze deze dingen met mij wilt delen en wijs haar erop dat dit tussen ons blijft.
Wat een ervaring! Donderdag en vrijdag volg ik een workshop over de kinderwetgeving in Zuid-Afrika. Dit is waarschijnlijk voor jullie niet erg interessant, dus dan heb ik niet veel te vertellen. Tot volgende week ;-)
De dag erna zijn we haar van school gaan halen. Catherine had mij gevraagd om haar psychosociale begeleiding te geven. Alleen ... Ik? Alleen? Hoezo? Kan ik dit wel? Respecteert ze mij wel? Wat als ze mij niet leuk vindt? Wat als ik domme dingen zeg? Met een quote uit de bijbel krijgt Catherine mij weer gekalmeerd: 'Let no one look down on you because you are young, but set an example for the believers in speech, in conduct, in love, in faith and in purity.' Ik begreep meteen wat ze bedoelde. Als ze zegt laat niemand op je neerkijken door je leeftijd, bedoelt ze hiermee dat ik niet zo hard mag zijn voor mezelf. Ze gaat verder en verduidelijkt: 'Meid, zegt ze, je hebt zo veel levenservaring. Je hebt je studies, je reizen, je wereldkennis, maar voornamelijk je open karakter. Dit lukt je wel.' We spreken af dat ik met haar een ijsje ga eten. Dit was de meest relaxte psychosociale begeleiding die ik ooit toegepast heb zonder spel en wat is ze toch intelligent voor een tiener. We praten over haar leven, maar ook over de mijne zonder in detail te treden. Op een of andere manier vond ik vandaag de ideale balans tussen afstand en nabijheid, tussen professionaliteit en humaniteit, maar voornamelijk tussen wie ik ben en de sociaal werker in mij. Wat een ervaring. Ze heeft verschillende dingen blootgegeven die anderen niet wisten. Dit voelde voor mij echt aan als een eer. Ik bedank haar dat ze deze dingen met mij wilt delen en wijs haar erop dat dit tussen ons blijft.
Wat een ervaring! Donderdag en vrijdag volg ik een workshop over de kinderwetgeving in Zuid-Afrika. Dit is waarschijnlijk voor jullie niet erg interessant, dus dan heb ik niet veel te vertellen. Tot volgende week ;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)